Lubicie pisać?

SALT THE WOUND!

Bo ja nie wiem. Z jednej strony mam silną potrzebę pisania elaboratów na randomowe tematy (czy to jest grafomania, kochane Bravo?), z drugiej pernamentnego art blocka i w ogóle sklecenie każdego zdania sprawia mi niewypowiedziany ból (matura&liceum to była droga przez mękę), z trzeciej NIENAWIDZĘ prac pisemnych angażujących kreatywność, opkotworzę raczej za karę lub w przypływie ostrego masochizmu.

Jaka jest wasza relacja z pisaniem?

rvijka

Nie wiem... kiedyś lubiłam. Ale to było parę lat temu. Już w liceum nie próbowałam pisać dla siebie, a teraz jedyne, co męczę, to eseje i analizy po angielsku. Już nawet polskich książek nie czytam i przez rok udało mi się stracić swobodę posługiwania się językiem. A jeszcze w gimnazjum i w pierwszej klasie liceum polonista mi mówił, że niezłe wiersze pisałam. Hm.

Pink Panther

Kocham pisać, póki nie piszę, a jak pisze, to tego nienawidzę. Tak bym chciała, a nie umiem. Wychodzą mi tylko groteskowe, specjalnie absurdalne, zabawne/wyśmiewające rzeczy i tego się trzymam. A tak mi się marzy pewne coś, do czego wymyśliłam kawałek fabuły. Wolałabym, żeby ktoś to napisał za mnie. Żeby cokolwiek napisać muszę mieć porządną dawkę pomysłu, natchnienia i jakiegoś takiego poczucia "pora pisać".
Kreaturo, skoro masz potrzebę, to sobie pisz. Póki nie masz potrzeby chwalenia się nędznymi dziełami przed światem, to chyba nie jest żadna grafomania. (Może trochę sama siebie teraz pocieszam. XD)

Ewangelina

Lubię pisać. Staram się tchnąć życie w litery, które kształtują słowa. Te układam w zdania. Zazwyczaj ciężko mi jest otworzyć dokument i napisać ciąg dalszy czegokolwiek czy też rozpocząć nowy twór. Jednak zazwyczaj jeżeli już zrobię pierwszy krok, wena twórcza sama uderza mi do głowy. Wena twórcza w moim przypadku nie ujawnia się sama. Muszę coś zrobić, by ta pozwoliła na to, że pisanie idzie mi gładko.
Ostatnio nie kontynuuję powieści, nie zaczynam niczego nowego, nie piszę ciągu dalszego niczego innego, co stworzyłam, pisząc. Zadowalam się PBFami. W sieci jest ich mnóstwo. Ostatnio złapałam się na tym, że moje postaci poniekąd odzwierciedlają mnie i tym samym w każdej wykreowanej przez moje palce i umysł "osobie" znajdę coś, co mnie cechuje, chyba traktuję to jako uniwersalną wersję pamiętnika. Znajduję dzięki temu zrozumienie. Pomaga mi to, to da mnie taka jakby... terapia. Ba, w powieści Si-Fi, Mysterium Tremendum (albo coś poknociłam) również znajdę bohaterów, które mają w sobie co najmniej jedną cechę, jaką można bez problemu przypisać mnie samej.
Jak sądzicie, to dobrze czy źle?

SALT THE WOUND!

Pink Panther

Ja nie komciam bloga, bo go raczej nie czytam, bo Pokemony mnie nie interesują tak jak np. "Pieśń Lodu i Ognia", albo chociażby "Naruto". Czasem zdarza mi się tam zaglądnąć, ale nie wiem co miałabym napisać, jako nieznawczyni. Mam do nich więcej sentymentu niż po prostu miłości.

Polać Kreaturze za te punkty, bo to prawda. Ja dopowiem tylko tyle, że każda postać poniekąd odzwierciedla każdego człowieka. Różne cechy się powtarzają - w końcu wszyscy jesteśmy ludźmi i coś nas łączy. Poza tym sama widocznie masz potrzebę znalezienia siebie. To chyba nie jest nic niesamowitego. Ważne, żeby mieć tę świadomość.

wanderlust

Kiedyś kochałam pisać. Jakiś czas temu to było moje powietrze, wszystko - pisaniem pozbywałam się nadmiaru emocji i kontrolowałam swoje półświadome zamknięcie na świat, pisaniem się bawiłam, to było moje bezpieczne miejsce i druga rzeczywistość. W liceum, wraz z narastaniem nerwicy, wpadłam w stan, który już nie pozwalał mi na swobodne władanie piórem. Byłam zdecydowanie zbyt pusta w środku, żeby na cokolwiek się zdobyć. Kiedy rozpoczęłam terapię, leki i to wszystko, naprawdę musiałam przewartościować całe swoje życie i nauczyć się tej osoby, która jest dla mnie dotąd zupełnym zaskoczeniem, a przecież okazała się być... mną. I wtedy to pisanie jakoś nie wróciło z takim natężeniem, z jakim funkcjonowało w moim życiu przed tym czarnym okresem. Oczywiście, to gdzieś jest, czasami piszę, mam kilka zaczętych tekstów, z tego jeden zupełnie na poważnie, ale mam teraz na to zbyt mało czasu i tak naprawdę nie wiem, kiedy będę mogła poświęcić go tak wiele.

Enjoy

Spróbowałam. Założyłam nawet bloga z z opowiadaniem, na którym oprócz epilogu były dwie notki, ale nie, to nie dla mnie. Szybko się zorientowałam, że to mnie męczy, zamiast sprawiać przyjemność. Lubię tworzyć różne historie w głowie dla zabicie czasu, ale spisywanie tego jest dla mnie uciążliwe.

wanderlust

U mnie wciąż to samo, co wyżej, ale pojawiają się historie w głowie i potrzeba spisania ich, kiedy będzie więcej czasu. Kto wie, może po maturze coś naskrobię, myślę o założeniu bloga z fanfikiem książki, która nie jest zbyt popularna, co z pewnością zniechęci potencjalnych czytelników, ale co tam.

verloren

A ja zawsze kochałam pisać, ale robię masę błędów (już pewnie zdążyłyście zauważyć). Fajne jest to, że zawsze wiem co chcę napisać i wychodzi mi to zupełnie naturalnie: myślę-piszę. Na laptopie mam już 3 różne historie, które mogłyby uchodzić za blogi gdyby były opublikowane ale jeśli chodzi o blogowanie to wydaje mi się, że to nie dla mnie, bo jeśli mam pisać dla kogoś to muszę mieć pewność, że ten ktoś to czyta. Dlatego wolę listy albo jeśli już piszę historie to zostawiam je dla siebie samej.