umiłowanie wędrówki

wanderlust

To dosyć szumnie się nazywało, ale prawda była taka, że mieliśmy raz na dwa tygodnie, a później już co tydzień, trzy godziny warsztatów na zmianę z aktorem i z teatrologiem, do tego od drugiej klasy lekcje teoretyczne z historii teatru. No i obowiązkowo chodziliśmy raz w miesiącu na sztuki, które polecali nam nasi nauczyciele. Wszystko to było bardzo fajne, na pewno trochę się nauczyłam, nabrałam jakiegoś obycia i teraz inaczej patrzę na teatr jako widz, ale nie do końca się w tym wszystkim odnajdywałam. Wcześniej grałam bardzo amatorsko, z ludźmi, którzy nie traktowali raczej aktorstwa jako swojej przyszłości, w klasie teatralnej nagle trafiłam na małą zapowiedź tego, co by było, gdyby pójść w to dalej - oryginalne osobowości, wymuszona pewność siebie, agresywna rywalizacja pod płaszczykiem śmiechów i uprzejmości. Szybko zrozumiałam, że to nie dla mnie, że ja w sumie nie wiem kim jestem i kim chcę być, przeniosłam się w tę bezpieczną część klasy, wśród ludzi, którzy poszli tam sama nie wiem dlaczego, nie rywalizowali o rolę, brali tylko z tych zajęć jakąś rozrywkę. A potem, kiedy zaczęłam też trochę walczyć z zaburzeniami psychicznymi, które mi się po drodze przyplątały, zrozumiałam, że tak naprawdę to chcę pomagać ludziom, co więcej najbardziej ze wszystkiego marzę o byciu lekarzem, tu rywalizacja mnie nakręca i inspiruje. A klasa teatralna z biol-chemem nic wspólnego nie miała, te przedmioty mieliśmy tylko w pierwszej klasie i to na zasadzie oni i tak się nie będą chcieli tego uczyć. Gdybym znała siebie już w momencie podejmowanie decyzji o szkole średniej, teraz nie poprawiałabym po raz kolejny biologii i chemii.
EDIT: Sorry, że wyszedł mi taki przydługi elaborat :hamster_sweatdrop:

gorczyca

Odpowiedź w żaden sposób nie jest za długa.
Moim zdaniem to super, że walczysz o swoje marzenia. To jest jakieś niedorzeczne, że jako szesnastoletni dzieciak mamy decydować o całej swojej dalszej zawodowej przyszłości. Wspaniale, że znalazłaś swoją drogę i teraz nie pozostaje nic innego jak trzymać kciuki za maturę. Na pewno się uda! :)

verloren

Wcale się nie dziwię, że wtedy nie wiedziałaś co dokładnie chcesz robić. To normalne i nie wiem czemu oczekuje się od ledwo wyrośniętych dzieci decyzji, które mają decydować o ich całym życiu. Też miałam problem z tymi wyborami.

wanderlust

Zgadzam się, to głupie, że mając szesnaście lat musimy podejmować takie decyzje. Do tego w Polsce nie ma nawet żadnego systemu, który przygotowywałby nas do wyboru.

Enjoy

Masz już sprecyzowane na jaką specjalizację najbardziej byś chciała iść?

wanderlust

Marzę o anestezjologii, ale nie czuję się zbyt sprawna manualnie, więc dopiero w toku edukacji okaże się, czy to w ogóle realne.

verloren

Gdyby twoje życie było filmem jaki nadałabyś m tytuł?

Enjoy

Utrzymujesz kontakt ze znajomymi z liceum?

wanderlust

verloren

Co najbardziej podoba ci się na naszym forum?
Jaka jest twoja recepta na szczęście?

wanderlust

Kameralność i przyjazna atmosfera.
Chyba zrozumienie, że "nie ma drogi do szczęścia, to szczęście jest drogą" - jeśli to cel, do którego dążysz, ma być Twoim szczęściem, a samo dążenie Ci tego nie daje, to coś jest nie tak.

verloren

Jak oceniach dzisiejszy dzień?
JEsteś zadowolona z siebie?

wanderlust

Na razie dosyć nisko, ale jeszcze nie ma nawet południa, więc zobaczymy, jak się sprawy rozwiną :D
Nie jestem z siebie zadowolona.