Związki o dużej różnicy wieku

wanderlust · Wysłany: Nie 11:33, 05 Mar 2017 Temat postu:

Enjoy, jeśli nie znając wieku dobrze Wam się gadało, to może warto spróbować mimo to? Ja wyszłam za mąż za osobę o 7 lat ode mnie starszą i jest mi z nią bardzo dobrze. W związku z tym mam też dużą ilość znajomych i naprawdę bliskich przyjaciół w tym wieku. Myślę, że to naprawdę nie jest przeszkodą, a im jesteśmy starsi, tym mniej odczuwalna jest ta kilkuletnia luka między nami.

WoodRunner · Wysłany: Nie 21:35, 05 Mar 2017 Temat postu:

W zasadzie mogę powiedzieć, że jestem w identycznej sytuacji co Ty, Enjoy. Też poznałam kogoś, kto zupełnie nie wyglądał mi na swój wiek. Świetnie nam się gadało, nasza znajomość bardzo się rozwinęła no i w końcu nadszedł ten moment, kiedy przycisnęłam temat i wyszła różnica (można się śmiać, serio) 15 lat... Co w tamtym momencie mnie kompletnie zbiło z tropu, bo to przecież nie mogło być możliwe.
Ale myślę, że Wander ma rację, jeśli znajomość działała przed Wyznaniem Prawdy, to powinna też potem. Oczywiście każda relacja dwojga ludzi ma swoją specyfikę i jest niepowtarzalna, więc trudno o jakiś obiektywizm.

Osobiście, kiedy dodatkowo jeszcze dowiedziałam się o uczuciach od drugiej strony do mnie, podchodzę do tego tak, że chciałabym dużo rozmawiać, by mieć pewność i jasność na czym stoję (a w zasadzie stoimy we dwójkę).
Ale dalej się sporo obawiam.
Z drugiej strony liczy się to porozumienie. Czasami ktoś, kto jest starszy może złapać z nami lepsze porozumienie (w podejściu do życia, wartościach, celach itd.) niż rówieśnik, tak myślę. A przecież to jedna z najważniejszych rzeczy w budowaniu relacji.

Teraz rozumiem, jaki to naprawdę trudny temat.

Enjoy · Wysłany: Nie 21:46, 05 Mar 2017 Temat postu:

Dziękuję dziewczyny. (: Własnie staram się sobie wmawiać, że to tylko liczby, a zawsze lepiej żałować, że się spróbowało, niż nie.
Wander, a jak znajomi w Twoim wieku zareagowali na 7 lat różnicy, rodzice, rodzina?

wanderlust · Wysłany: Pon 10:59, 06 Mar 2017 Temat postu:

Było kilku znajomych, którzy dziwnie spojrzeli, nie usłyszałam jednak od nikogo komentarza wprost. Moi rodzice i rodzina nie mieli z tym żadnych problemów, ale to wynika również z tego, że mieszkaliśmy na jednym osiedlu, na którym wszyscy się znali, więc mama i tata kojarzyli go od najmłodszych lat, wiedzieli kim są jego rodzice i rodzeństwo, więc nie musiałam ich przekonywać, że to człowiek godny zaufania.