Krytyka

Ewangelina

Krytyka jest dobra. O ile jest obiektywna, uzasadniona i nie jedzie argumentum ad personam. Krytyka pozwala się rozwijać, ale warunkiem są wymienione przeze mnie cechy w poprzednim zdaniu. Wiele ludzi, nie potrafiąc wymyślić lepszych argumentów, a nie potrafiąc się do tego przyznać, po prostu jadą równo po osobie, która wykazała więcej własnego, dobrze uformowanego zdania, która jest celem krytyki. Chcą wykazać się umiejętnością krytykowania, przy czym takiej umiejętności w ogóle nie posiadają, przez wiele cech charakteru, które sprawiają, że delikwent chcący skrytykować - zaczyna wjeżdżać po obiekcie któremu chce za wszelką cenę wytknąć błędy.
Ja kiedyś nie potrafiłam dobrze krytykować, oburzałam się. Ale zmieniłam to w sobie.
Napisałam o krytyce dotyczącej własnego zdania. Ale krytyka, według mnie, dotyczy w znacznej mierze sfery twórczości. I tutaj trzeba się wykazać wyczuciem w krytykowaniu tworów innych.
Kto umie krytykować, ten jest pomocny dla innych.

Pragnę też przyjrzeć się tej sprawie ze strony osoby, która została skrytykowana. Musi takie uwagi przyjąć do siebie i coś w sobie za ich sprawą zmienić, a jeżeli uważa, że został totalnie zjechany - zwrócić uwagę łagodnie, spokojnie, asertywnie, że to krytyką nie jest, a chociażby zwyczajną chamskością napędzaną chociażby przez zazdrość. Jakie to smutne, ale prawdziwe.
I ja inie potrafiłam dobrze przyjąć krytyki, a zamiast tego wjeżdżałam równo, ale i to się we mnie zmieniło.

SALT THE WOUND!

Rzucam temat: skąd przekonanie, że krytykować nie wypada? (Nie chodzi mi nawet o wzbranianie się przed krytykowaniem - chociaż też - ale przede wszystkim o reakcję osób postronnych.)

Ewangelina

Według mnie bierze się z:
~ tego, że nie zna się mocy krytyki
~ nie jest się do końca dojrzałym
~ ma się słabą psychikę.

wanderlust

Myślę, że problemem jest właśnie to, że ludzie nie umieją przyjąć krytyki w sposób pokojowy, jako czegoś co może im pomóc, odbierają ją jako atak. Ja czasami też tak robię, chociaż u mnie w dużej mierze wynika to z przemocy psychicznej ze strony ojca, ale mimo wszystko - na chłopski rozum, ktoś nam mówi, co jego zdaniem jest nie tak i daje nam szansę, żeby to zmienić. Mało jest tak cennych rzeczy jak krytyka.

Enjoy

Też myślę, że krytykować trzeba umieć. Na początku zadać sobie pytanie, dlaczego chce to czy tamto komuś powiedzieć. Czy rzeczywiście dla jego dobra czy dla swojego widzimisię i pokazania, że to ja jestem lepszy, mądrzejszy itp. co jest egoistycznym zachowaniem. A gdy już naprawdę chcemy komuś pomóc, to też zwrócić uwagę w kulturalny i delikatny sposób. No bo po co wydzierać się na kogoś przy świadkach, gdy można sam na sam spokojnie.
Tak jak napisała wander, nie znamy do końca ludzi, nie wiemy co w nich siedzi, jakie mają wspomnienia i coś co jedna osoba przyjmie, dla drugiej, bardziej delikatnej będzie tragedią.