Emigracja

Poison

Och, cicho, polski i tak jest bardziej kwiecisty! :D

92justyna

Ja planuję aktualnie wyjazd do Norwegii a za kilka lat do USA :) Tak strasznie mnie ciągnie żeby wyjechać i chcę zrealizować swoje zamiary :)

Wydaje mi się, że masowe emigracje nie wpływają korzystnie na państwo. Emigrują głównie młodzi ludzie, którzy nie znajdują pracy w Polsce dlatego też nasze społeczeństwo się starzeje. I ulubione zdanie dorosłych osób z mojego otoczenia: kto będzie pracował na nasze emerytury jak młodzież wyjedzie?
No ale cóż, spójrzmy prawdzie w oczy, z własnego doświadczenia wiem, że na pracę w Polsce nie mam szans. Dlatego też najwyższy czas pomyśleć o przyszłości :)

Kotna

Nie planowałam dotychczas emigracji na stałe. Chciałabym wyjechać do innego kraju, ale nie zostawać w nim na długie lata. Najpierw wolałabym zobaczyć, jak będę się tam czuła. W dodatku wiem, że aby wyemigrować trzeba się do tego odpowiednio przygotować. Jak na razie nie zamierzam jednak tego robić. Tutaj czuje się względnie dobrze, lubię nawet nasz kraj i nie uważam, że trzeba go od razu opuszczać, bo coś w nim mi nie pasuje. Ale jeśli już planowałabym emigracje, to jedynie do jakiegoś kraju anglojęzycznego, na przykład do Stanów Zjednoczonych lub Anglii.

Jenny21

Coraz częściej dochodzę do wniosku, że co bym nie robiła i tak wyemigruję. Kocham góry, w których mieszkam, mam w Polsce rodzinę, uwielbiam nasze tradycje i łączy mnie z tym krajem mnóstwo sentymentów, ale wątpię w to czy to tutaj będę mieszkać w przyszłości. Nie chciałam tego i bałam się, pfe, dalej boję się podjęcia takiej decyzji, ale nie widzę innego wyjścia. Jestem czystą humanistką, a z przedmiotami ścisłymi wiążę tylko zainteresowania. Na jakiekolwiek studia bym nie poszła, wątpię czy znajdę jakąś pracę... Jedynym wyjściem wydaje się być emigracja. A gdzie? Prawdopodobnie Norwegia, mam już tam rodzinę i byłoby mi łatwiej. Zresztą, uwielbiam kraje skandynawskie, a jeśli nie one zostaje mi jeszcze Wielka Brytania. Angielski umiem całkiem dobrze. Niestety, mam trudności z rozumieniem ze słuchu i pewnością siebie w mówieniu w tym języku, ale pracuję nad tym.
Bardzo mnie martwi to co napisała Justyna, bo jest to prawdą. Ilość młodych emigrantów wzrasta i jeśli dalej tak pójdzie Polska całkiem się stoczy. Żeby temu zaradzić jest potrzebna praca, a takiej nie ma... I oto tak zatacza się koło. No cóż, zobaczymy, może za kilka lat coś się zmieni.

Natalie · Wysłany: Pon 21:37, 17 Mar 2014 Temat postu:

Ja mam nadzieję, że uda mi się znaleźć jakąś pracę i nie będę zmuszona do emigracji. Chętnie zwiedziłabym trochę świata, może nawet pomieszkała gdzieś przez kilka lat, albo wyjechała, żeby sobie dorobić, ale jednak wolałabym mieszkać na stałe w Polsce. Ale któż to może wiedzieć co to za parę lat będzie...

Equilibrium · Wysłany: Wto 18:35, 18 Mar 2014 Temat postu:

Ja żyłam nadzieją, że może w przyszłości uda mi się na stałe wyemigrować do Wielkiej Brytanii. O USA nawet nie marzę, a poza tym patrzę też na język i jako wielka fanka typowo angielskiego akcentu nie wyobrażam sobie życia wśród ludzi, którzy (czy chcą, czy nie) nauczą mnie amerykańskiej wymowy po tym, jak przez 6 lat przerzucałam się z niej właśnie na tradycyjny, brytyjski akcent. Poza tym, jak słyszę o tym, co się dzieje w Anglii jeśli chodzi o sytuację Polaków, że nas tam po prostu nie chcą, to mnie trafia i się czuję co najmniej, jakby mnie ktoś wyrzucał z ojczyzny. No ale zobaczymy jak to będzie - jeśli mi się nie uda to chciałabym się chociaż przenieść do dużego miasta. Innego życia sobie nie wyobrażam.

verloren

Ja jako emigrantka bardzo tęsknię za krajem, a jednocześnie mam wrażenie, że to tylko podświadomy bunt, bo wyjachałam ponieważ tego chcieli rodzice. W sumie już teraz sama nie wiem za czym tak tęsknię i obawiam się, że nie znajdę w sobie wystarczająco dużo siły żeby wrócić na studia jak planowałam ponieważ nauka tutaj (w Belgii) wygląda zupełnie inaczej i mogłabym sobie nie poradzić a wiem, że nie otrzymam wsparcia rodziny wiec musiałabym się jeszcze utrzymać. Teraz już zupełnie nie wiem co chcę zrobić i mimo, że mam jeszcze rok na tę decyzję (chyba, że nie zdałam- wtedy więcej) to już mnie zjada stres. Na prawdę nie wiem czy lepiej przyzwyczaić sie do życia tutaj i mieć pewność, że praca będzie czy dalej gonić za tym swoim dziecięcym marzeniem o powrocie.

wanderlust

A ja uważam, że my mamy po prostu skłonności do narzekania, a w Polsce naprawdę nie żyje się tak źle. Oczywiście, nie ma co porównywać się do bogatych państw, bo tam jest z pewnością łatwiej, no i nasze obecne władze zniechęcają, ale to samo dzieje się w przypadku USA. ;) Do niedawna oboje z mężem byliśmy przekonani, że nigdy w życiu na stałe nie opuścimy Polski, ale ostatnio coraz częściej zdarza nam się mówić: najwyżej wyjedziemy. Dominik pracuje w ochronie zdrowia, ja też mam takie plany, a im dłużej interesuję się postulatami PZM, tym bardziej zaczynam się zastanawiać, czy można liczyć tutaj na jakieś sensowne zmiany na tym polu. I naprawdę nie chodzi nawet o zarobki (oczywiście miło by było zarabiać lepiej, ale nie mam dużych wymagań), tylko po prostu o atmosferę pracy i możliwości.