Dawcy krwi/szpiku

Enjoy

Czy chcielibyście kiedyś zostać dawcami krwi lub szpiku? A może już jesteście zarejestrowani jaki potencjalni dawcy, lub oddajecie krew?
Jak myślicie, dlaczego w Polsce jest tak mało dawców tych bezcennych darów?

Natalie

Ja bym mogła oddać krew, ale pierwsza sprawa jest taka, że ważę za mało, żeby oddać, a po drugie od samego mówienia o krwi robi mi się słabo i myślę, że tylko zamieszanie i kłopot by tam ze mną mięli. Zasłabłam nawet u weterynarza i na lekcji biologii kiedyś w liceum.
Myślę, że ludzie po prostu się boją. Może wynika to też z niedoinformowania, nie wiedzą jak dokładnie wygląda np. oddanie szpiku, że to od razu się nie oddaje tylko najpierw próbkę krwi itd. Może powinni też bardziej to nagłaśniać jakoś.

ruda

Jeśli chodzi o krew byłam już trzy razy, ciągle był jakiś powód żebym nie mogła oddać, jednak nie wykluczam kolejnych prób, bardzo bym chciała w ten sposób komuś pomóc.
Jeśli chodzi o dawców szpiku to chwilę temu dość mocno ten temat nie dawał mi spokoju, dopóki się nie zarejestrowałam w bazie dawców. Ogólnie dość obszernie rozpisywałam się na ten temat na blogu. Obecnie czekam na magiczny telefon, dzięki któremu będę mogła zrobić coś tak pięknego jak danie komuś drugiej szansy.
Nadal zastanawiam się jak to jest żyć ze świadomością że uratowało się komuś życie. Niestety dawców szpiku jest wciąż za mało. Wynika to prawda po części z niedoinformowania, czasem aż strach słuchać jak błędną wiedzę mają na ten temat ludzie. A po drugie oddawanie krwi jest jakoś bliżej nas w codziennym życiu. Jest łatwiejsze, szybsze, sprawia mniej problemów, przez mniej procedur trzeba przejść stawiam że punkt krwiodawstwa znajduje się w każdym większym mieście. Punktów poboru szpiku jest niestety tylko kilka w Polsce.

W każdym razie mocno zachęcam do jednego i drugiego, co to jest te kilka nakłuć w porównaniu do tego co przechodzą ludzie chorzy na białaczkę, niektórzy są kłuci codziennie. A wystarczy odrobina dobrej woli, chwila naszego czasu i trochę odwagi, a można zrobić coś tak wielkiego jak danie komuś szansy na życie.

Z okazji ze zbliżają się walentynki w biedronkach mają być sprzedawane specjalne koce zaprojektowane przez Paprockiego i Brzozowskiego, z których część dochodu idzie na fundację DKMS.

wanderlust

no właśnie, szkoda, że w Polsce panuje takie niedoinformowanie. z krwią jest lepiej, ale i tak mało osób oddaje, a przecież to nic nie kosztuje, można komuś pomóc, a jeszcze przy okazji dodatkowe zwolnienie ze szkoły (:
już nie mogę doczekać się mojej osiemnastki, kiedy będę mogła oddać krew po raz pierwszy. do rejestru dawców szpiku oczywiście też mam zamiar się zapisać. (:

Enjoy

Ostatnio gdy byłam oddać krew powiedzieli mi, że nie mogę, bo mam za dużo leukocytów, ale na pewno spróbuję jeszcze raz, bo jak się później dowiedziałam, mogło to być spowodowane maścią. Tym bardziej, że dwa miesiące wcześniej byłam w szpitalu na ból brzucha, miałam robione badania i było w porządku, także planuję się za niedługo wybrać.
A szpik? Dwa miesiące temu się zarejestrowałam, kiedy to była akcja na uczelni. A może się uda komuś pomóc.
Zgadzam się z Wami. Dużo ludzi jest po prostu niepoinformowanych, sama spotkałam takich, którzy twierdzą, że szpik jest pobierany z kręgosłupa.

wanderlust

Zgodnie z tym, co zaplanowałam jeszcze na długo przed osiemnastką, krew oddaję tak często jak się dałam. Niestety zaraz po osiągnięciu pełnoletności miałam długi czas przerwy ze względu na leki, które brałam, ale odkąd mogłam je odstawić i minął okres, w którym znajdowały się jeszcze w moim organizmie, oddaję co trzy miesiące. Do rejestru dawców szpiku również się zapisałam. Chciałabym oddawać też składniki krwi, ale kiedy spróbowałam z płytkami, dowiedziałam się, że mam zbyt małe żyły.

gorczyca

Przez anemię nie chcą mojej krwi, ale jestem w bazie dawców szpiku i czekam w gotowości, gdyby przypadkiem coś złego działo się z moim bliźniakiem genetycznym.

WoodRunner

Bardzo chciałabym zostać dawcą krwi, ale mimo usilnego nękania różnych ośrodków, na razie los jest przeciwko mnie... *samotna kryształowa łza*
Z drugiej strony moje odruchy fobii społecznej powstrzymują mnie przed udaniem się do tego sthrasznego miejsca pełnego ludzi i drzwi.
Niemniej, nie porzucam nadziei.

verloren

A ja miałam iść w tamtym tygodniu, ale nie pykło więc albo pójdę, któregoś wolnego dnia w Antwerpii albo w letnie wakacje w Polsce. Tak czy inaczej mam to w planach, bo doskonale wiem, że to nic nie kosztuje a komuś innemu może uratować życie.

wanderlust

Ojej, proszę, pójdź w Antwerpii! Jestem strasznie ciekawa, czy to wygląda podobnie w innych krajach!
Ja niestety znowu będę miała dłuższą przerwę niż bym chciała, bo lekarka kazała mi trochę z tym poczekać - na szczęście wszystko przesunie się tylko o miesiąc :)